Bron: ISM-Palestina, 6 november 2023
Dit is een verhaal gebaseerd op teksten die de afgelopen dagen zijn uitgewisseld met een internationale activist die deel uitmaakt van een groep die verblijft in Masafer Yatta, in bezet Palestina.
Ze zijn onlangs aangekomen in Susiya en verblijven in een huis dat op enige afstand ligt van andere gezinnen die in het gebied wonen.
In Susiya wonen ongeveer 40 families met in totaal 100 mensen verspreid over een gebied van 3 km2 (3000 dunum).
Ik vroeg haar wat er aan de hand was en ze schreef: “In Susiya kan nu niemand meer naar buiten om eten te halen omdat de wegen afgesloten zijn en als mensen weggaan, zullen de kolonisten aanvallen. Dus zijn de Israëlische activisten begonnen met het brengen van voedselpakketten.
Net als in andere dorpen kunnen de inwoners hun dieren niet naar de weide brengen en moet er extra voedsel gebracht worden om de kudde te voeden. Tijdens ons gesprek stuurde ze me een foto van een vrouw uit het gastgezin die precies dat deed.
Ik kan de schapen niet naar buiten brengen omdat het leger en de kolonisten de mensen beperken tot een klein gebied en de nederzettingen te dichtbij zijn. Het is geen ‘formele regel’, maar de kolonisten hebben het recht in eigen hand genomen en als mensen hun schapen buiten het smalle gebied rond hun huis brengen, zullen kolonisten aanvallen. Dat hebben ze hier gedaan. Ze hebben onze gastheer en zijn broer, die op bezoek kwamen uit Yatta, geslagen. Het leger komt terwijl de kolonisten aanvallen, maar ze blijven gewoon staan en doen niets.
We zijn heel dicht bij een gevaarlijke kolonistenweg, het is 200 -300 meter verderop’, zei ze. Ik vroeg haar om me een foto van de weg te sturen en ze reageerde met een smiley en ‘Wil je dat ik vermoord word?” Ze stuurde me een foto en legde uit: “We zijn gevraagd om niet de weg op te gaan. Er staan twee soldaten te kijken, dus ik kan beter niet dichterbij gaan. Palestijnen mogen nu helemaal niet op deze weg komen en nogmaals, dat is de regel die de kolonisten hebben gecreëerd en die ze afdwingen door mensen in elkaar te slaan.”
Ik vroeg haar of er kolonisten naar het huis van haar gastheer kwamen en ze antwoordde dat zowel kolonisten als soldaten voortdurend in de buurt komen.
Ze lijken niet op het terrein te komen als er buitenlandse of Israëlische activisten in de buurt zijn, maar je weet het nooit zeker.
Vanochtend schreef mijn vriendin om 5 uur ‘s ochtends en ik vroeg haar wat ze zo vroeg deed. “Kijken naar de zon die opkomt boven Susiya”, antwoordde ze met een smiley. “Een vrouw bij wie we logeren kijkt me aan met een afgetobd gezicht en gezwollen ogen en zegt Ik heb niet geslapen sinds de oorlog begon, dus besloten we om ‘s nachts in ploegen wakker te blijven zodat de familie wat slaap kon krijgen.’
De familie stuurde hun twee kleine meisjes naar familie in Yatta om ze veilig te houden.
Vanochtend was mijn vriendin net klaar met haar ‘nachtwakersdienst’ en keek ze uit naar een warm tabaksbrood dat de gastvrouw zou maken en het eten dat de Israëlische activisten hadden gebracht. Ze stuurde me de foto van de vrouw die een dienblad met deeg naar de taboon-oven draagt.
De nacht was OK, denk ik… een man controleerde de plek op afstand om 3 uur ‘s nachts en er waren geen problemen. Ik heb geen slecht nieuws gehoord van andere internationale teams. Vanaf de andere kant van de vallei hielden ze ons in de gaten, om er zeker van te zijn dat we op het stuk grond blijven waarvan ze hebben verordend dat het alle weidegrond is waar deze familie recht op heeft”, en ze voegde eraan toe “Ik denk dat er meer wachters zijn dan schapen”.
