Bron: On beauty in Al-Khalil
Ik heb dit jaar ongeveer dertig dagen doorgebracht in Al-Khalil. Een kort verblijf volgens ISM-normen, en niets vergeleken met de tienduizenden mensen die deze plek hun thuis noemen. Desondanks heb ik al het gevoel dat de stad de mijne is. De schoonheid van Al-Khalil kruipt in je. Eerste indrukken kunnen ruw zijn; de soldaten, de politie, de gewapende kolonisten, de draad- en halogeenlampmonsters die de controleposten zijn, maar na een tijdje begin je het te zien. Het kalkstenen metselwerk gloeit in het zonlicht, de echo van het gesprek dat op en neer door de tunnels van de oude stadssoek kaatst. Het komt tevoorschijn en maakt zichzelf zichtbaar. Hoe meer je ernaar zoekt, hoe meer je ziet. Plaatsen hebben energie en vertellen verhalen, maar deze plaatsen zouden niets zijn zonder de mensen.
Bovenal zijn het de mensen van Al-Khalil geweest die deze plaats mooi voor mij hebben gemaakt. De glimlachjes zo warm als de zon op de gebouwen, het geroep van “welkom!”, “Ahlan wah sahlan!” En de eindeloze aanbiedingen van koffie maken het moeilijk om overal snel naartoe te gaan, maar ze laten je hart zingen. Sommige mensen noemen Ierland het land van honderdduizend verwelkomingen, maar ik denk dat Palestina die titel meer verdient. Er is zoveel schoonheid in de warmte en openheid van de mensen hier, en er is schoonheid in de dagelijkse verzetsdaden tegen de bezetting.
Er is een diepe en waardige schoonheid in het verhaal van Abdulraouf Al-Mohtaseb, een Al-Khalil-winkelier die weigerde zijn winkel en gezinswoning te verkopen aan kolonisten, zelfs toen zij hem 100 miljoen US dollar aanboden. Het mooie is dat hij dag in dag uit zijn winkel opent, recht in het zicht van kolonisten en grenspolitie en iedereen met warmte en respect begroet.
Er is schoonheid in de acties van de schoolhoofd van Qurtoba, aangezien ze elke dag vroeg aankomt, uitdagend door Shuhada Street loopt en ervoor zorgt dat al haar leerlingen veilig naar school gaan.
Het mooie is dat Leila, een lid van de Palestijnse Borduurwerkcoöperatie, haar winkel open houdt elke zaterdag wanneer haar straat wordt binnengevallen door bezettingstroepen en extremistische kolonisten. Winkeliers, lokale activisten en internationals verbinden zich allemaal; samenwerken om ervoor te zorgen dat er in deze periode geen geweld wordt gepleegd tegen de inwoners van de oude stad.
Er is schoonheid in het feit dat wanneer er een daad van intimidatie, onderdrukking of onrecht in H2 plaatsvindt, de kans groot is dat Imad Abu Shamsiyya, of een van zijn kameraden in Hebron Human Rights Defenders zijn cameralens op de dader en et slachtoffer heeft gezet. .Ondanks geweld tegen hen en de levensbedreigingen leggen deze activisten zonder angst het geweld en de onderdrukking vast,die de Israëlische staat zo hard probeert te verbergen.
Ten slotte is er schoonheid in de dapperheid, woede en trots van de Palestijnse jeugd die opduikt om hun gemeenschappen te verdedigen tegen de reguliere invallen van het Israëlische leger in Al-Khalil. Zeg wat je wilt over tactiek van verzet, definities van geweldloosheid, pacifisme. Als jongens van maximaal 15, jaargewapend met alleen stenen, worden geconfronteerd met een aanval van een van de meest geavanceerde legers ter wereld, is hun ervaring en moed een prachtig gezicht. Het is een teken van de toekomst en een herinnering aan de onderdrukker dat weerstand in het weefsel van het leven hier in Al-Khalil verweven is.
Ik wil de onderdrukking van de bezetting niet romantiseren, of proberen er een foto van te maken met een roze bril. Plaatsen als Al-Khalil trekken echter meestal alleen internationale aandacht wanneer er onrecht of gruweldaad plaatsvindt. Ja, ze komen regelmatig voor, maar er is zoveel meer op deze plek dan geweld en onderdrukking.
Kom naar Al-Khalil en zoek naar de schoonheid. Binnenkort zul je het overal gaan zien. Kom naar Al-Khalil om met al zijn geweldige bewoners te werken aan een wereld waarin ze hun creatieve energie kunnen richten op iets beters dan een bezettende kracht.
Kom naar Al-Khalil om de bezetting te beëindigen.