bron / vertaling van:
“I think that today, I’m just going to cry”: A journal entry by an ISM volunteer
op Palsolidarity.org , 2 September 2018
Ik werd wakker en voelde me verdrietig vandaag. Ik ben gewoon zo verdrietig. Ik huil nu, ik begon te huilen in de supermarkt, ik huilde een beetje toen een boer mijn geld voor druiven weigerde. Ik denk dat ik vandaag gewoon blijf huilen. Misschien heb ik het nodig.
Gisteren werd ik door een vriend gebeld om te vragen of ISM een paar mensen kon missen om naar een plaats te komen waarvan ik me nu de naam niet eens meer kan herinneren. Er zijn te veel plaatsen, te veel hulp nodig. Ik heb er eerder over geschreven.
Ras Karkar, wordt het dorp genoemd. Ik herinner het me nu. De Israëli’s gaan daar opnieuw een illegale nederzetting bouwen. Hun dorp is al omringd door drie: in het noorden, in het zuiden, in het oosten – en nu zijn de Caterpillar-machines en de soldaten gearriveerd om het Westen te blokkeren; om nog een andere illegale nederzetting te bouwen, de dorpelingen in de val lokken. Het is natuurlijk illegaal volgens het internationale recht. Maar wat is internationaal recht? Het is niet van toepassing in Palestina. De Israëli’s weten het; ze hebben er nooit aan hoeven te voldoen. De VS hebben daarvoor gezorgd en de rest heeft het geaccepteerd.
De man die mij waarschuwde, is van mijn leeftijd; hij heeft een professionele baan, een mooie auto. Maar hij besteedt zijn vrije tijd aan het waarschuwen van mensen, reizen naar plaatsen waar hij nodig is en in elkaar geslagen worden door 20-jarigen met machinegeweren. Hij gaat niet naar huis voor een lekker diner met zijn vrouw of om met zijn kinderen spelen. Ik denk dat hij het zou kunnen. Maar zullen zijn kinderen dan zelf een land hebben als ze opgroeien?
Een man die me live videos stuurt, is de leeftijd van mijn vader. Ik heb de videos bekeken, videos van normale mensen, nieuwe vrienden die ik nog niet eens heb ontmoet, hoewel ik er een paar herken. Gewone mensen, die op brute wijze worden verdrongen door jonge soldaten, God weet waar vandaan ze komen, maar vanuit dit land zijn ze dat niet.
Ik heb videos bekeken van mannen die zware machines met hun armen probeerden tegen te houden. Ik kan de wanhoop voelen. Ik wil daar bij zijn. Maar vandaag ben ik hier alleen, en ik kan niet alleen gaan. Ik denk dat ik het zou kunnen, maar ik durf het vandaag niet. Ik heb een time-out nodig. Misschien is mijn angst sterker dan mijn solidariteit. Ik wil niet dood.
Rachel Corrie stierf. Ze was ook bij ISM.
Ik denk niet dat ze zich had kunnen voorstellen dat ze het ook daadwerkelijk zouden doen. Dat ze haar zouden overrijden met een bulldozer,toen ze voor iedereen zichtbaar was …. er voor stond … maar dat deden ze. Ze hebben haar met een bulldozer gedood. Haar solidariteit was sterker dan haar angst. De Israëli’s zijn ermee weggekomen. Ze zijn ermee weggekomen en ze noemen haar ‘Sint-Pannekoek’.
Ze was 23 en ze overreden haar met een bulldozer, omdat ze probeerde te voorkomen dat een huis werd gesloopt.
Ze was Amerikaans en de VS deden niets. Palestijnen onthouden haar nog steeds, met respect en waardigheid, dankbaarheid en immense droefheid. De Israëli’s lachen haar uit. De meeste Amerikanen kennen haar naam niet eens.
Ik heb de opmerkingen gelezen die mensen hebben achtergelaten in de commentaar-secties van interviews met mij. Sommigen zeggen “derde keer geluk”, of “als ze er is, wetende dat het haar eigen schuld is, heeft ze het verdiend”, enz.
Denk aan wat deze zelfde mensen zeggen over mijn Palestijnse vrienden: dat zij een uitgevonden volk zijn, er was nooit een plaats was die Palestina heette. Als een verpleegster wordt gedood die de gewonden bijstaat, is zij ‘Hamas’. Als een school of ziekenhuis wordt gebombardeerd, bewaart Hamas daar wapens. Als een kind wordt vermoord, gebruiken zijn ouders hem voor sympathie. Het is op onverklaarbare wijze inhumaan. Ik heb nog nooit zoiets gezien, mensen die een heel volk afkeuren. Het is zo onuitsprekelijk slecht. Hoe voelt het voor Palestijnen om dit te lezen; om te lezen dat ze niet eens bestaan? Om geconfronteerd te worden met dit kwaad? Alles wat ze deden was geboren worden in hun eigen land, en alles wat ze doen is proberen te leven onder een inhumane bezetting.
Het punt is dat de mensen die deze opmerkingen maken, degenen zijn met de macht. Ze staan aan de winnende kant. Obama, Trump, Theresa May, Macron, Trudeau, Erna Solberg … dit zijn de mensen die aan de kant van Israël staan en geld en steun in deze regering gieten. Ze hebben de macht, ze hebben het geld, ze hebben de media en ze hebben de politici.
Mijn eigen regering maakt het zelfs niet uit dat vijf Noren bruut in elkaar werden geslagen, bedreigd met moord en gearresteerd nadat ze illegaal ge-enterd waren gegaan in internationale wateren, of dat ik tweemaal ben neergeschoten. Ik denk dat ze ons vervelend vinden. Ze verwijten ons dat we hier zijn; dat we hier niet zouden moeten zijn, dat het de Palestijnen zijn die zich moeten verzoenen. Ik weet niet eens wat dat betekent. Ze zeggen dat dialoog de enige manier is, en de Palestijnen moeten verzoenen. Er is hier geen dialoog – er wordt gedaan alsof. Er is alleen geweld, onderdrukking, moord, landroof en politici houden schijn dat er een dialoog is, terwijl de pers helpt dit spel van doen alsof voort te zetten. De Palestijnen moeten zich verzoenen … Ik denk dat ze bedoelen dat de Palestijnen moeten vergeven en vergeten, op hun knieën moeten gaan en de sleutels moeten overhandigen die ze nog hebben. Ik vroeg de vertegenwoordiger voor Noorwegen, wat ze bedoelden met verzoening – ze wist het niet.
Maar er is een andere kant. Aan deze kant zijn er de Palestijnen, de mensen van dit land, en sommigen van ons, internationale en Israëlische activisten die solidair met hen staan. Alles wat we hebben is de waarheid, waardigheid en menselijkheid. We hebben dit, maar geen macht, tenzij iedereen erbij betrokken raakt. Nu, na tweemaal te zijn neergeschoten, praten ze over mij, alleen omdat ik een Europese vrouw ben – en godzijdank heb ik het op video gezet. Er zijn er zoveel, velen die beter zouden kunnen spreken dan ik, Palestijnen, wier lot onvergelijkbaar is met wat mij is overkomen. Ik schaam me een beetje, maar ik zal proberen het te gebruiken. Als ze allemaal de aandacht kregen die ik kreeg, zouden de mensen dan betrokkenheid voelen? Ik zou het graag willen denken.
Ik geloof nog steeds in de mensheid. Ik geloof niet dat er nog iets van over is in de Israëlische politiek, maar er is genoeg in Palestina om dit tekort te compenseren, wanneer Palestina vrij is. Maar waar is de mondiale mensheid, waar zijn allen die zeggen dat we nooit moeten vergeten? Vergeet het nooit, maar negeer niet wat er nu gebeurt, want ook dit zal een vreselijk einde hebben als mensen niet reageren. Dit is geen geschiedenisles, dit is vandaag en dit kan worden gestopt voordat het weer een schandelijke periode van de menselijke geschiedenis wordt. Palestina kan nog steeds vrij zijn. Dit kan niet doorgaan, het kan niet!
Kristin Foss is een vrijwilliger bij de ISM, die tweemaal in een week met rubber-coated stale kogels neergeschoten is door Israelische soldaten in Kafr Qaddum. De eerste maal terwijl ze de handen in de lucht hield, samen met een andere vrouwelijke ISM vrijwilliger uit IJsland, en de tweede keer terwijl ze tegen de muur van een winkel stond.
Hieronder is het interview dat Kristin gaf op Russsian Today.
